Miareczkowanie - alkacymetria

Tylko alkacymetria - wersja uproszczona dla LO

Alkacymetria wykorzystuje reakcje zobojętniania do wyznaczania stężenia kwasów lub zasad.

Pojęcia dotyczące miareczkowania:
• miareczkowanie - wprowadzanie roztworu o znanym stężeniu do roztworu o nieznanym stężeniu niewielkimi porcjami (miareczkami) do momentu, w którym ilość dodawanego odczynnika zrównoważy stechiometrycznie ilość składnika oznaczanego.
• titrant - roztwór zawierający reagent o dokładnie znanym stężeniu
• analit - roztwór o nieznanym stężeniu (roztwór oznaczany)
• punkt równoważności (punkt końcowy) − punkt w którym oznaczany składnik stechiometrycznie przereagował z dodawanym titrantem
• punkt końcowy - moment zmiany barwy wskaźnika, powinien być jak najbliżej punktu równoważności, w praktyce jednak tak nie jest
• krzywa miareczkowania - graficzny obraz zmian, jakie zachodzą podczas miareczkowania (pH, V titranta)
• miano roztworu (titranta) T_x - liczba gramów substancji rozpuszczonej zawartej w 1ml roztworu

Przebieg miareczkowania
• Do biurety wlewa się roztwór o znanym stężeniu (roztwór mianowany, titrant).
• Do kolby wlewa się określoną ilość roztworu o nieznanym stężeniu (analit) z dodatkiem wskaźnika (np. fenoloftaleina, błękit bromotymolowy, oranż metylowy).
• Z biurety powoli dodaje się kroplami titrant do analitu. W kolbie stopniowo przereagowuje titrant z analitem.
• Podczas miareczkowania obserwuje się zachowanie wskaźnika. W pewnym momencie po dodaniu kolejnej kropli wskaźnik nagle zmienia barwę. Jest to punkt końcowy miareczkowania. Przerywa się wówczas dodawanie titranta.
• Na podziałce biurety odczytuje się objętość dodanego titranta
• Dokonuje się obliczenia stężenia roztworu w kolbie